Τη σχολική χρονιά 2023-2024 το σχολείο μας συμμετείχε στον 8ο Πανελλήνιο Μαθητικό Διαγωνισμό Συγγραφής Παραμυθιού με τίτλο "Ένα ουράνιο τόξο στην αυλή μου". Οι μικροί μας μαθητές είχαν την ευκαιρία να εκφραστούν δημιουργικά, να καλλιεργήσουν τη φαντασία τους, να εκφράσουν τις ιδέες και τα συναισθήματα τους, να καλλιεργήσουν τον προφορικό λόγο, να νοιώσουν τη χαρά της δημιουργίας. Έμπνευση για το παραμύθι μας αποτέλεσε τόσο η ενασχόληση μας με το ουράνιο τόξο μέσα από τις δράσεις που πραγματοποιήσαμε για τη συμμετοχή μας στον 6ο Πανελλήνιο Διαγωνισμό Ανοιχτών Τεχνολογιών στην Εκπαίδευση όσο και η υλοποίηση του eTwinning έργου μας "Code name Poseidon-Save the sea" στο οποίο μιλήσαμε εκτεταμένα για τα κοράλλια. Ακολουθεί το παραμύθι μας.
Ένα ουράνιο τόξο στην αυλή μου
(θα σώσει τα κοράλλια)
Ο Νηρέας και οι συμμαθητές του,
κοιτούσαν γεμάτοι περιέργεια την οθόνη του υπολογιστή. Εκείνη τη μέρα έκαναν
μια ψηφιακή εκδρομή στον Μεγάλο Κοραλλιογενή Ύφαλο. Μα τι όμορφα που είναι τα
κοράλλια! Τι ωραία χρώματα έχουν και πόσο διαφορετικά σχήματα! Και προσφέρουν
τροφή και καταφύγιο σε τόσα πολλά θαλάσσια πλάσματα.
-Αυτό είναι ένα ψάρι κλόουν, ξεφώνισε
ενθουσιασμένος ο Νηρέας. Ζει σε θαλάσσια ανεμώνη κυρία και δεν παθαίνει τίποτα
ενώ τα άλλα ψάρια δεν μπορούν γιατί τα τσιμπάει!
-Μπράβο Νηρέα! Μα
που τα έμαθες όλα αυτά; ρώτησε η κυρία.
-Μου διαβάζει η
μαμά βιβλία για τη θάλασσα. Τρελαίνομαι για τη θάλασσα και τα ζωάκια της. Όταν
μεγαλώσω θα γίνω Ωκεανογράφος!
-Είμαι σίγουρη
πως θα γίνεις ένας εξαιρετικός Ωκεανογράφος. Θα βοηθήσεις και τα κοράλλια που
είναι πολύ άρρωστα.
Όλα τα
προσωπάκια σοβάρεψαν. Κοίταξαν με απορία την κυρία τους και άρχισαν τις
ερωτήσεις:
-Αρρωσταίνουν τα
κοράλλια;
-Υπάρχει γιατρός
για κοράλλια;
-Να τους δώσουμε
φάρμακα
-Έχουν πυρετό;
-Ακούστε λοιπόν
προσεκτικά. Τα κοράλλια είναι άρρωστα. Οι επιστήμονες που τα μελετούν
παρατήρησαν ότι χάνουν το χρώμα τους, ασπρίζουν και πεθαίνουν. Λένε πως φταίει
η κλιματική αλλαγή αλλά κι εμείς οι άνθρωποι γιατί μολύνουμε τη θάλασσα. Κάτι
πρέπει να γίνει αλλιώς θα εξαφανιστούν τα κοράλλια και μαζί με αυτά και όλα τα
θαλάσσια πλάσματα που εξαρτώνται από αυτά. Τα παιδιά κατσούφιασαν, μα περισσότερο από
όλους ο Νηρέας…
Ήρθε η ώρα να σχολάσουν. Είχε πιάσει βροχή.
Η μαμά του τον περίμενε με ένα πλατύ χαμόγελο και με ανοιχτή ομπρέλα στην
πόρτα. Μα ο Νηρέας δεν χαμογελούσε καθόλου.
-Γεια σου αγόρι
μου! Συμβαίνει κάτι; Σε βλέπω σκεφτικό.
-Να, έμαθα κάτι που με στεναχώρησε. Τα κοράλλια
ασπρίζουν και πεθαίνουν. Θα χαθούν και όλα τα ψαράκια που ζουν εκεί. Κι εγώ
είμαι μικρός και δεν μπορώ να βοηθήσω. Η μαμά του τον αγκάλιασε στοργικά.
-Μη στεναχωριέσαι μικρέ μου. Υπάρχουν τόσοι
επιστήμονες, θα βρουν μια λύση, είπε κλείνοντας την ομπρέλα. Η βροχή είχε
σταματήσει και ο ήλιος άρχισε να ξεπροβάλει μέσα από τα σύννεφα. Άνοιξαν την
πόρτα της αυλής και το κράξιμο ενός
γλάρου τράβηξε την προσοχή του Νηρέα. Σήκωσε τα μάτια ψηλά και τότε το είδε!
Ένα υπέροχο ουράνιο τόξο αγκάλιαζε τον ουρανό.
-Μαμά δες!
Ουράνιο τόξο! Τι όμορφα χρώματα που έχει, όπως τα κοράλλια! Μπορώ να μείνω για
λίγο έξω να το κοιτάζω;
-Μην αργήσεις βάζω φαγητό! Απάντησε η μαμά. Τι
όμορφα χρώματα όπως τα κοράλλια…μα .. λες; Μπήκε τρέχοντας στο δωμάτιο του.
Άρπαξε το μπλοκ και τους μαρκαδόρους του και άρχισε να ζωγραφίζει ένα ουράνιο
τόξο με όλα του τα χρώματα: Κόκκινο, πορτοκαλί, κίτρινο, πράσινο, γαλάζιο, μπλε
και μωβ. Άρπαξε τη ζωγραφιά του και έτρεξε στην κουζίνα.
-Μαμάα έλα
γρήγορα, θέλω να γράψεις αυτά που θα σου πω! Γράψε κάτω από κάθε χρώμα:
Αγαπημένο μου κόκκινο χρώμα του ουράνιου τόξου. Βούτηξε στους ωκεανούς και δώσε
λίγο από το χρώμα σου στα κοράλλια. Αγαπημένο μου κίτρινο χρώμα του ουράνιου
τόξου…
-Κατάλαβα, είπε η μαμά και άρχισε να γράφει.
Τα έγραψα, και τώρα; ρώτησε χαμογελώντας.
-Πάρε ένα
φάκελο, γράψε τη διεύθυνση του ουράνιου τόξου και στείλτο. Όπως κάναμε με το
γράμμα στον Άγιο Βασίλη. Η μαμά έκανε
ότι της είπε. Την άλλη μέρα βιαζόταν να πάει στο σχολείο να μοιραστεί τα νέα με
την κυρία και τους συμμαθητές του.
-Κυρίαααα τα
κοράλλια θα γίνουν καλά! Βρήκα τη λύση! Το ουράνιο τόξο στην αυλή μου μου έδωσε
την ιδέα, είπε γεμάτος ενθουσιασμό και διηγήθηκε τι είχε κάνει την προηγούμενη
μέρα.
-Τι ωραία ιδέα,
είπε η κυρία του ενώ οι συμμαθητές του άρπαζαν ήδη μια κόλλα χαρτί.
-Θα βοηθήσουμε κι εμείς να σωθούν τα κοράλλια», είπαν με μια φωνή και στρώθηκαν στη δουλειά.